De moderne mens is het kwijt. De functie van pijn. Meer en meer zijn we het verloren omdat we ons gewend hebben gemaakt ons geluk te behalen uit materiële zaken. We omringen ons continu met dingen waarmee we ons gelukkig denken te kunnen maken, en als toch op de één of andere manier pijn onze weg kruist dan is de veel gehoorde kreet dat men de stad induikt om iets te kopen. We willen voor een moment onze weg terug naar het geluk kopen. Diep van binnen weten we dat het niets veranderd.
Als ik naar mijn eigen situatie kijk heb ik geleerd dat al dat materiële niets vervangt en niets bijdraagt aan mij als persoon of bestaan. Het maakt het leven aangenaam en laten we wel wezen bepaalde dingen zijn ook onmisbaar geworden wil je in deze hectische samenleving mee kunnen draaien. Het is niet voor ons gemakkelijk om te zeggen; ik keer de wereld de rug toe en ga terug naar iets basics. Het zijn mooie denkbeelden, maar het blijft bij dromerij.
Ik ben een gepassioneerde fotograaf, ik zou onmogelijk nog zonder mijn digitale camera en mijn gereedschap zoals een computer kunnen. Zelfs het schrijven in deze weblog is ergens onderdeel van mijn gevoel in deze samenleving mee te draaien. Ook ergens de macht van het creëren. Maar een stemmetje blijft tegen mij aanroepen dat het allemaal zo virtueel is en derhalve ook zo vergankelijk. Eigenlijk nu ik dit zo schrijf bedenk ik mij dat zelfs ouderwetse foto's minder vergankelijk zijn. Digitaal is alles vluchtig tenzij je het op papier drukt. Maar zelfs met de beste inktjetters is de foto maar 80 jaar gegarandeerd. Het culluloid daarentegen heeft toch wel een langer leven en zelfs oude foto's lijken alleen maar mooier door hun ouderdom.
Als de waarde van het materiële wegvalt dan blijft er ineens niets anders meer over dan lijden. Althans zo ervaren wij dat. Omdat we het niet begrijpen, omdat we de functie van pijn niet snappen, omdat we er gewoon weg niet meer aan gewend zijn. Maar pijn is noodzakelijk, het is net zo belangrijk als het leven zelf. Het zijn onze leermomenten, het zijn de momenten waar wij doorheen moeten en niet omheen moeten. Het zijn de momenten dat we totaal met onzelf worden geconfronteerd. Uiteindelijk zijn het ook de momenten die ons duidelijk maken dat er ook momenten in ons leven zijn zonder pijn. Er is geen licht zonder donker. Het gevaar is echter dat we verzanden in een eindeloos lijden. De slachtofferrol vanuit het totale gevoel van onbegrip waarom juist mij dat moet overkomen. Echter dit is de realiteit de waarheid van ons bestaan en de confrontatie met onszelf, het moment waarbij we ook onze verdekte angsten laten ontwaken, het absolute einde voor het absolute nieuwe begin. Soms lijkt het vallen niet op te houden, en moeten we zo diep dat er geen uitweg meer lijkt te zijn. De één forceert soms een uitweg die eigenlijk alleen maar het absolute einde is. Omdat er niemand is die kan begrijpen of meevoelen. Mensen met mensen omringd en toch zo éénzaam. Anderen kwijnen weg en hebben geen oog meer voor de ultieme mogelijkheid die deze situatie biedt. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik mijzelf in verschillende schemeringen van het bestaan heb bewogen. En ik heb al deze zijdes ervaren en mij op het randje bewogen van onomkeerbare beslissingen. En niet altijd was ik volledig overtuigd van het waarom en kon ik mijzelf redden van een stupiditeit. Wat niet weg neemt dat de spiraal alleen maar naar beneden werd vervolgd en mij nog meer in ellende stortte. Maar als men al je angsten op jezelf loslaat dan is er aan het einde geen angst meer. Misschien wordt ik zelfs laconiek.
Een gedachte houdt mij altijd staande, niemand kan "mij" afnemen. Mijn innerlijke rijkdom blijft iets van mij, en hoe gebroken ik mij soms kan voelen, of verloren. Ik kan altijd nog in mijn innerlijke wezen schoonheid en rijkdom beleven totdat ik klaar ben om op eigen kracht weer naar buiten te treden. Dit is ook zo vaak herkenbaar als leven in het verleden, een verlangen naar wat is geweest, om dan te ontwaken in de werkelijkheid van het nu. Maar toch is het een rijkdom op deze zaken te mogen teren. Ik weet dat die dag van terugkeer en naar buiten treden zal komen, ik heb geen ongeduld meer over wanneer of hoe. Ik zie kleine signalen, ik zie kleine bewegwijzeringsborden en veranderingen. Ik zie dat ik ineens in staat ben duidelijke keuzes te maken, misschien vaak kwetsend voor anderen maar absolute trouw aan mijzelf. Ik probeer mijn signalen in het oog te houden als ik verdwaal. Ik geloof dat uiteindelijk de liefde het zal overwinnen, en ik mijzelf terug kan geven wat ik dacht verloren te hebben.
1 comment:
wat mooi zeg
Post a Comment