Ontslag

Iets meer dan 2 maanden heb ik het volgehouden. Werken alleen maar in de nacht. Op zich was dat niet het probleem. Ik merkte echter wel dat het mijn leven danig dereguleerde. Geen lust en geen energie om nog andere dingen te doen. Totale onregelmaat en niet in staat om daar verbetering in aan te brengen. Voor mij was veel meer de druppel het respectloze gedrag jegens mij. Ik vraag me nu nog af of ik daar echt iets aan bijgedragen heb. Ik was niet te beroerd de handen uit de mouw te steken. Mij in te passen in de cultuur. Een beetje op de vlakte. Er wordt in zo'n productie bedrijf enorm geroddeld. Soms ook meedenken, wat niet altijd op prijs werd gesteld. Want hoe haal je het als uitzendkracht in je hoofd eigenlijk überhaupt mee te denken? Tenslotte ben je als uitzendkracht een 2de rangs burger. Maar owee als je een foutje begaat, zoals een foldertje in een doos vergeten te steken, dan wordt je als een hond afgeblaft. Een defect aan een machine opmerken die de productie stillegt, nee, dat kan men niet waarderen van een uitzendkracht. Ik ben vooral vriendelijk geweest en gebleven, liet me niet raken door de soms grove manier van communicatie. Maar als je "collega" in vaste dienst voor de zoveelste maal zijn mond op grove wijze tegen je opentrekt over iets onbenulligs, en je merkt dat je eigen geduld op is.... Dan wordt het tijd voor stappen. Ik merkte dat ik negatief geprikkeld raakte en dat ik niet ver van een woede uitbarsting af zat. Als die grens bij mij éénmaal bereikt is, dan berg je maar. Dan ben ik niets ontziend en ben ik tot alles in staat. Om mijzelf en vooral anderen te beschermen heb ik daarom mijn ontslag ingediend. Mijn motivatie leed eronder, en ik merkte dat ik het steeds minder nauw nam met het werk. Tijd om te gaan dus. Toch blijf ik mij afvragen wat nu deze vreemde toestand moest zijn. Vooral omdat het ene moment alles nog zo ontspannen was, grapjes werden gemaakt, we praten over ditjes en datjes, hadden mopjes onderling, zelfs over Belgen en Hollanders. En dan ineens die niet aangekondigde ommezwaai, waarbij ik merkte dat er zelfs een soort van samenspannen was tegen mij. Misschien is het verschil in niveau voor mij te groot. Tevens is het knap lullig als je de mensen niet altijd verstaat, en voor de derde keer moet vragen wat iemand nu zegt. Sommige mensen vinden het knap lastig of misschien zelfs voor hun doen onaangepast om zich in het Nederlands uit te drukken. Terwijl dat iets is wat ze allemaal op school hebben geleerd. Ook de Vlamingen. Het valt mij wel op dat de mensen hier vaak in het dialect blijven steken. Iets wat ik ook ken uit mijn jeugd toen ik nog in Limburg woonde. Ik zou bijna denken dat iemand zoals ik die zich alleen in het ABN verstaanbaar kan maken eigenlijk aanpassingsmoeilijkheden heeft en zelfs eigenlijk een vreemde taal spreekt. De omgekeerde wereld......