1000 X Afscheid

Ik geef het toe, aan mezelf. Ze blijft altijd in gedachten. Waarom zij? Al 1000 keer heb ik afscheid genomen. Maar ze blijft, mijn verlangen en heimwee aan die momenten. Waarom heeft zij zoveel meer impact in mijn leven dan alles wat ik heb meegemaakt? Waarom kan ik mij niet los maken ondanks mijn gevecht, mijn weerstand, mijn overgave, mijn ontwijken, mijn zoektocht, de afleiding? Ze is niet meer de persoon die ik lief had, dat weet ik, dat zie ik, dat voel ik. Heb ik het verlies nooit aanvaard? Zij nam de beslissing, ik heb daar nooit mee in gestemd. Leef ik dan alleen in dat verleden? Als de bladeren vallen worden de gevoelens en het verlangen sterker. De heimwee kwelt mij. Ik wil het niet voelen. Ik wil het niet, ik wil het niet. Maar mijn hart, dat van een vagebond, trekt weer over lange wegen, over de bergen, in het vreemde. Daar waar ik mij zo thuis voel, weg van alles wat mij bekend is, alles waar ik mij niet meer mee kan vereenzelvigen. Misschien had ik toen wel mijn thuis gevonden. Het vreemde thuis, het thuis dat mijn rusteloze hart warmte gaf ondanks de koude en de leegte die ik er kon ervaren. Waarom wordt ik blij als ik de Herfst zie? Als ik aan lege verregende straten denk van Parijs die ik zie vanachter mijn Espresso in een leeg café. Waarom vind ik zwart wit mooier dan kleur? Waarom vind ik zoveel vreugde in de dingen die anderen alleen maar depressief stemt? 1000 maal afscheid zal het altijd blijven.....