Ik was het een beetje kwijt. Het schrijven. Daarbij mijn ergernis van het niet in staat zijn het probleem met Google op te lossen mijn oude weblog te verwijderen. In verschillende situaties heb ik gemerkt hoe dom amerikanen soms kunnen zijn. Enerzijds mij beleren over bepaalde fouten die ik misschien gemaakt zou kunnen hebben, tevens altijd weer verwijzend naar de FAQ pagina's die ik al lang had uitgespit, maar vooral de onwil om eens goed te lezen wat ik schrijf en wat ik vraag. Ik snap best wel dat er duizenden newbies en onwetenden zijn, en dat die soms misschien domme eenvoudige oplossingen over het hoofd zien. Maar dan nog, mijn ergernis over deze vervlakking door het massale kan ik niet onder stoelen of banken steken. Uitwijken naar een andere blog heb ik ook al geprobeerd. Als resultaat eindigend in een geplaveid kinderlijk plakboek met primaire kleuren en uiteindelijk geen enkele mogelijkheid om mijn blog op te leuken. Dus dan maar een nieuw account aanmaken, knarsentandend dat wel. Mijn oude weblog gearchiveerd zoals men bescreef in de FAQ pages, met als resultaat dat mijn PC iedere keer crashed als ik het zooitje open vanaf mijn harde schijf. Dus jammer genoeg niet in staat om voorgaande posts terug te plaatsen. Misschien mettertijd 1 voor 1, met de wetenschap dat ze niet meer gekoppeld zijn aan die bewuste datum van dat moment. Waardoor de betekenis ervan verloren gaat. Een aantal posts zijn ook pijnlijke herinneringen die vreemd genoeg niet meer eens herinneringen lijken. Hoe hard ik ook probeer, bepaalde dingen zijn gewoon uit mijn geheugen gewist. Ik weet dat ik ze meegemaakt heb, maar ik kan de persoon nog de situatie oproepen. Is dit een verdringing door een keuze die ik onderbewust gemaakt heb, of is het door het ritueel dat ik destijds in die bewuste nacht met volle maan heb uitgevoerd? Ik kan er geen antwoord op vinden. Erg vind ik het niet, vreemd wel. Ik heb nog nooit een situatie in mijn leven meegemaakt waarbij iets heftigs emotioneel, of een gebeurtenis die met passie gepaard ging totaal uit mijn geheugen is gewist.
Sinds mijn afzondering, deels door werk en mijn levensritme maar ook deels door de keuze ervoor, heb ik uitzonderlijke mensen ontmoet. Een paar virtueel dat wel. Eén van hun is Kate. Zij is een meisje van 18, leeft in Taipei in Taiwan, en is nog studente. Daarnaast werkt ze bij Starbucks in opleiding voor "Barista" en is ze een gepassioneerd songwriter annex musicus. Onze virtuele ontmoeting begon met de film "Le fabuleus destin de Amelie Poulin". Mijn lievelingsfilm. Voor de eerste keer hoorde ik iemand met zoveel passie en gevoel praten over deze film. Wat ik in deze film zie en hoe naadloos het aansluit bij mijn belevingswereld werden haarfijn en genuanceerd uit de doeken gedaan. Het was net of ik mijzelf hoorde praten. Het maakte een diepe indruk op mij. Door onze vele gesprekken was ik soms totaal kwijt dat Kate eigenlijk pas 18 is. Ik was altijd van mening dat leeftijd er niet veel toe doet. Maar soms is dat niet altijd zo. In het geval van Kate merk ik er niet zoveel van. Daarbij heeft ze een paar keer een spiegel voorgehouden over een bepaalde situatie waarover ik haar niets had verteld. En toch wist ze dat haarfijn bloot te leggen. Al die tijd verwonderde ik mij over die energie die ze heeft, de volwassenheid, maar ook haar bijzonder praktische benadering van het leven. Ze heeft een passie die eindeloos lijkt te zijn. Een passie die ik ook van mezelf ken. Maar er was iets meer waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Tot gisteren. Toen kwam de slag als bij heldere hemel. Kate had een hartaanval gehad. Ze was met vrienden naar dansevenement gegaan en had op de dansvloer een aanval gekregen. Haar beste vriendin was er gelukkig bij en wist waar haar medicijn was. Later toen ze steun zocht heeft ze me vanuit het ziekenhuis vanuit Taipei gebeld. Helaas was ik er niet om de telefoon aan te nemen. Ze heeft mij haar geheim van haar conditie nu verteld. Ze was bang dat ik alleen maar medelijden zou hebben. Ergens had ik al een diep respect voor haar, dat respect is alleen maar groter geworden. Het is de derde aanval in haar leven. En ze leeft met de wetenschap dat het ooit eens fataal zou kunnen zijn. Juist dat geeft haar de kracht om de dingen te doen die ze doet. De dingen te beleven met een onbegrensde begeerte naar meer. Haar honger naar kennis. Haar stimulans voor muziek maken en schrijven. Ze noemt mij haar muze en ik voel me zo nederig maar ook vereerd. Ergens voelde ik altijd een aantrekkingskracht tot magie en spirituele zaken. Maar het praktisch realisme van Kate heeft mij op een aantal zaken een totaal andere kijk gegeven. Haar benadering van het leven en andere emtionele zaken is erg verfrissend en het is een genot hierin te mogen delen. Ik heb ontdekt dat er wel degelijk liefdevolle ontmoetingen en acceptaties bestaan. Ik zie nu alleen dat ze zeldzaam zijn. En zoals altijd komen ze altijd onverwacht en onaangekondigd.
Sinds mijn afzondering, deels door werk en mijn levensritme maar ook deels door de keuze ervoor, heb ik uitzonderlijke mensen ontmoet. Een paar virtueel dat wel. Eén van hun is Kate. Zij is een meisje van 18, leeft in Taipei in Taiwan, en is nog studente. Daarnaast werkt ze bij Starbucks in opleiding voor "Barista" en is ze een gepassioneerd songwriter annex musicus. Onze virtuele ontmoeting begon met de film "Le fabuleus destin de Amelie Poulin". Mijn lievelingsfilm. Voor de eerste keer hoorde ik iemand met zoveel passie en gevoel praten over deze film. Wat ik in deze film zie en hoe naadloos het aansluit bij mijn belevingswereld werden haarfijn en genuanceerd uit de doeken gedaan. Het was net of ik mijzelf hoorde praten. Het maakte een diepe indruk op mij. Door onze vele gesprekken was ik soms totaal kwijt dat Kate eigenlijk pas 18 is. Ik was altijd van mening dat leeftijd er niet veel toe doet. Maar soms is dat niet altijd zo. In het geval van Kate merk ik er niet zoveel van. Daarbij heeft ze een paar keer een spiegel voorgehouden over een bepaalde situatie waarover ik haar niets had verteld. En toch wist ze dat haarfijn bloot te leggen. Al die tijd verwonderde ik mij over die energie die ze heeft, de volwassenheid, maar ook haar bijzonder praktische benadering van het leven. Ze heeft een passie die eindeloos lijkt te zijn. Een passie die ik ook van mezelf ken. Maar er was iets meer waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Tot gisteren. Toen kwam de slag als bij heldere hemel. Kate had een hartaanval gehad. Ze was met vrienden naar dansevenement gegaan en had op de dansvloer een aanval gekregen. Haar beste vriendin was er gelukkig bij en wist waar haar medicijn was. Later toen ze steun zocht heeft ze me vanuit het ziekenhuis vanuit Taipei gebeld. Helaas was ik er niet om de telefoon aan te nemen. Ze heeft mij haar geheim van haar conditie nu verteld. Ze was bang dat ik alleen maar medelijden zou hebben. Ergens had ik al een diep respect voor haar, dat respect is alleen maar groter geworden. Het is de derde aanval in haar leven. En ze leeft met de wetenschap dat het ooit eens fataal zou kunnen zijn. Juist dat geeft haar de kracht om de dingen te doen die ze doet. De dingen te beleven met een onbegrensde begeerte naar meer. Haar honger naar kennis. Haar stimulans voor muziek maken en schrijven. Ze noemt mij haar muze en ik voel me zo nederig maar ook vereerd. Ergens voelde ik altijd een aantrekkingskracht tot magie en spirituele zaken. Maar het praktisch realisme van Kate heeft mij op een aantal zaken een totaal andere kijk gegeven. Haar benadering van het leven en andere emtionele zaken is erg verfrissend en het is een genot hierin te mogen delen. Ik heb ontdekt dat er wel degelijk liefdevolle ontmoetingen en acceptaties bestaan. Ik zie nu alleen dat ze zeldzaam zijn. En zoals altijd komen ze altijd onverwacht en onaangekondigd.
No comments:
Post a Comment