Tormented Rose

Het toppunt van verkwisting

Hoe mooi en indrukwekkend het voor een moment zijn kan, de gedachte hoeveel geld hiermee gemoeid is alleen maar voor het aanprijzen van een flatscreen TV, do I need to say more?

70,000 litres of paint, 358 single bottle bombs, 33 sextuple air cluster bombs, 22 Triple hung cluster bombs, 268 mortars, 33 Triple Mortars, 22 Double mortars, 358 meters of weld, 330 meters of steel pipe, 57 km of copper wire, 5 days of cleaning involving 60 people.

1000 X Afscheid

Ik geef het toe, aan mezelf. Ze blijft altijd in gedachten. Waarom zij? Al 1000 keer heb ik afscheid genomen. Maar ze blijft, mijn verlangen en heimwee aan die momenten. Waarom heeft zij zoveel meer impact in mijn leven dan alles wat ik heb meegemaakt? Waarom kan ik mij niet los maken ondanks mijn gevecht, mijn weerstand, mijn overgave, mijn ontwijken, mijn zoektocht, de afleiding? Ze is niet meer de persoon die ik lief had, dat weet ik, dat zie ik, dat voel ik. Heb ik het verlies nooit aanvaard? Zij nam de beslissing, ik heb daar nooit mee in gestemd. Leef ik dan alleen in dat verleden? Als de bladeren vallen worden de gevoelens en het verlangen sterker. De heimwee kwelt mij. Ik wil het niet voelen. Ik wil het niet, ik wil het niet. Maar mijn hart, dat van een vagebond, trekt weer over lange wegen, over de bergen, in het vreemde. Daar waar ik mij zo thuis voel, weg van alles wat mij bekend is, alles waar ik mij niet meer mee kan vereenzelvigen. Misschien had ik toen wel mijn thuis gevonden. Het vreemde thuis, het thuis dat mijn rusteloze hart warmte gaf ondanks de koude en de leegte die ik er kon ervaren. Waarom wordt ik blij als ik de Herfst zie? Als ik aan lege verregende straten denk van Parijs die ik zie vanachter mijn Espresso in een leeg café. Waarom vind ik zwart wit mooier dan kleur? Waarom vind ik zoveel vreugde in de dingen die anderen alleen maar depressief stemt? 1000 maal afscheid zal het altijd blijven.....

Kurt Halsey Frederiksen

soms verdwalend op het internet vind je kleine juweeltjes hier vind je meer.....

Crows

Crazy stuff on YouTube

Nam Myōhō Renge Kyō

"Nam Myōhō Renge Kyō (南無妙法蓮華経, also transliterated Namu Myōhō Renge Kyō) is a mantra that is chanted as the central practice of all forms of Nichiren Buddhism. The mantra is referred to as daimoku (題目, "title") and was first revealed by the Japanese Buddhist teacher Nichiren on the 28th day of the fourth lunar month of 1253 ce at Kiyosumi-dera (also, Seichōji) near Kominato in current-day Chiba, Japan. The practice of chanting the daimoku is called shōdai (唱題).
The phrase is somewhat difficult to render into English because each word or set of words contains a complex set of symbolism and connotation, and without an understanding of the symbology behind the words, the full meaning is lost."

Aldus de inleiding in Wikipedia. Momenteel lees ik het boek "Der Buddha des Alltags" geschreven door Richard Causton. In het kort komt het er op neer dat wij mensen de leerschool van het leven moeten doorlopen en dat het wezenlijke en meest menselijke het lijden is. Uitgangspunt is dat wij het lijden in principe vanuit onze bewuste staat willen vermijden terwijl het een vast onderdeel van ons onderbewustijn is. In principe moeten we leren ons te vereenzelvigen met het lijden, het te accepteren en daarmee los te laten. Ieder probleem op ons levenspad is daarmee een uitdaging en een mogelijkheid tot verandering. Een mooi voorbeeld is dat het woord "crisis" in het chinees uit 2 karakters bestaat, het ene karakter betekent "gevaar"en het tweede karakter betekent "gunstige gelegenheid". Voor ons Westerlingen is het Boeddhisme een religie waarbij wordt gedacht aan het aanbidden van Boeddhabeelden en diepe onbegrijpbare wijsheden. Tevens zijn een aantal richtingen van het Boeddhisme zo abstract en streng dat ze alleen door monniken wordt beleden. Om maar een voorbeeld te noemen er bestaat een stroming in het Boeddhisme waarbij er 250 regels zijn voor ieder staan, liggen, zitten en lopen, daarmee 1000 regels opleggend aan haar volgelingen voor deze 4 handelingen. Nichiren Dashonin begon met het reciteren van "Nam-Myoho-Renge-Kyo" in 1253 na een studie van één van de belangrijkste geschriften van het Boeddhisme. Het idee van hem hierachter was het Boeddhisme voor de gewone mens toegankelijk te maken. Geloof in praktische zin. Waarbij geen God wordt geëerd maar reflectie naar een gebedsrol die staat voor alles wat het universum verbind en alles waar het universum voor staat. Eigenlijk is deze chant een titel van een geschrift de "Lotus Sutra". Het "chanten" kan in principe overal worden gedaan en ook meditatief uitgevoerd worden. Doel ervan is volledige tevredenheid in het hart te brengen en in staat een verandering of transormatie door te maken die er toe moet leiden dat men alle uitdagingen van dit leven het hoofd kan bieden door in dankbaarheid je lot te aanvaarden en met je innerlijke kracht de opgelegde uitdagingen het hoofd te bieden. De kracht die van deze woorden uitgaat zonder dat we ze zelfs begrijpen moet volgens de volgelingen enorm zijn. Normaal gesproken is het de bedoeling de 2 belangrijkste hoofdstukken uit de Lotus Sutra te chanten, en dat af te sluiten door het reciteren van "Nam-Myoho-Renge-Kyo". Alnaar gelang de behoefte kort of lang. Dit chanten of bidden wordt gedaan in aangezicht van de "Gohonzon" een gebedsrol die een weerspiegeling vormt van 10 werelden waarin we ons kunnen begeven met tevens een paar belangrijke elementen uit de "Lotus Sutra" en de fundamenten van "Soka Gakkai". Dit laatste is de organisatie die deze stroming van Boeddhisme wereldwijd verspreid. De peilers van deze organisatie zijn vrede, opleiding en cultuur door persoonlijke verandering en sociale contributie.

Belangrijkste uitgangspunt van deze vorm van Boeddhisme is dat bestrijden van het lijden in de wereld alleen mogelijk is als je begint met verandering in jezelf als onderdeel van het grote geheel. "The butterfly effect".

Links: Sokkai Gakkai, Wikipedia, Boeddhisme in Brabant

Volver

geregisseerd door Pedro Almodóvar met Penélope Cruz, Carmen Maura en Lola Dueñas.

"Volver" betekent vanuit het Spaans "Terugkeer". Een film die verhaalt over vrouwen, 3 generaties ieder met hun eigen geheim. Als Paco de man van Raimundo verdwijnt besluit zij samen met haar dochter Paula deze verdwijning geheim te houden. Sole de zuster van Raimundo krijgt bezoek van hun dode moeder nadat ze bij de begrafenis van hun tante is geweest en houdt dit geheim voor Raimundo. Augustina de overbuurvrouw van hun tante Paula draagt ook een geheim met zich mee, en dan is er nog de vraag wie de werkelijke vader is van Paula de dochter van Raimundo. Al deze vrouwen ieder met hun eigen geheim blijken aan het eind van de film hierdoor met elkaar verbonden te zijn. De dood speelt in deze film een belangrijke rol en laat zien hoe verweven ze is met het dagelijks leven van de Spanjaarden. Hoewel het verhaal handelt over geheimen en de dood kan deze film aangemerkt worden als komedie, toch zijn er ook de serieuzere momenten en is het af en toe ook een keer een traantje wegpinken. De vrouwen hebben ieder ook hun eigen kracht, en de onderlinge verbanden zijn prachtig uitgewerkt. Penelope Cruz vertolkt haar rol met veel kracht en verve en daarmee draagt zij de hele film. Als het verhaal zich ontvouwt beginnen donkere vermoedens bewaarheid te worden en de ontknoping is daardoor niet al te verrassend. In deze film is dat echter van ondergeschikt belang, het is daarentegen veel mooier de kracht van deze vrouwen individueel en gedeeld met elkaar te ontdekken. Een film met een lach en een traan volgens de traditie van de Spaanse Cinema. Een aanrader voor wie van Europese film houdt.

Gevoelens

Voorheen kon ik met het grootste gemak over mijn gevoelens schrijven, op de één of andere manier zit er bij mij de rem op. Ergens voel ik diep de behoefte om te schrijven over de dingen die ik voel, maar op het moment dat ik er voor ga zitten, dan stagneer ik. Ik kan het niet. Ik verval in oppervlakkigheden, mijn diepere gevoel kan ik niet meer zo gemakkelijk prijsgeven.....

Ontslag

Iets meer dan 2 maanden heb ik het volgehouden. Werken alleen maar in de nacht. Op zich was dat niet het probleem. Ik merkte echter wel dat het mijn leven danig dereguleerde. Geen lust en geen energie om nog andere dingen te doen. Totale onregelmaat en niet in staat om daar verbetering in aan te brengen. Voor mij was veel meer de druppel het respectloze gedrag jegens mij. Ik vraag me nu nog af of ik daar echt iets aan bijgedragen heb. Ik was niet te beroerd de handen uit de mouw te steken. Mij in te passen in de cultuur. Een beetje op de vlakte. Er wordt in zo'n productie bedrijf enorm geroddeld. Soms ook meedenken, wat niet altijd op prijs werd gesteld. Want hoe haal je het als uitzendkracht in je hoofd eigenlijk überhaupt mee te denken? Tenslotte ben je als uitzendkracht een 2de rangs burger. Maar owee als je een foutje begaat, zoals een foldertje in een doos vergeten te steken, dan wordt je als een hond afgeblaft. Een defect aan een machine opmerken die de productie stillegt, nee, dat kan men niet waarderen van een uitzendkracht. Ik ben vooral vriendelijk geweest en gebleven, liet me niet raken door de soms grove manier van communicatie. Maar als je "collega" in vaste dienst voor de zoveelste maal zijn mond op grove wijze tegen je opentrekt over iets onbenulligs, en je merkt dat je eigen geduld op is.... Dan wordt het tijd voor stappen. Ik merkte dat ik negatief geprikkeld raakte en dat ik niet ver van een woede uitbarsting af zat. Als die grens bij mij éénmaal bereikt is, dan berg je maar. Dan ben ik niets ontziend en ben ik tot alles in staat. Om mijzelf en vooral anderen te beschermen heb ik daarom mijn ontslag ingediend. Mijn motivatie leed eronder, en ik merkte dat ik het steeds minder nauw nam met het werk. Tijd om te gaan dus. Toch blijf ik mij afvragen wat nu deze vreemde toestand moest zijn. Vooral omdat het ene moment alles nog zo ontspannen was, grapjes werden gemaakt, we praten over ditjes en datjes, hadden mopjes onderling, zelfs over Belgen en Hollanders. En dan ineens die niet aangekondigde ommezwaai, waarbij ik merkte dat er zelfs een soort van samenspannen was tegen mij. Misschien is het verschil in niveau voor mij te groot. Tevens is het knap lullig als je de mensen niet altijd verstaat, en voor de derde keer moet vragen wat iemand nu zegt. Sommige mensen vinden het knap lastig of misschien zelfs voor hun doen onaangepast om zich in het Nederlands uit te drukken. Terwijl dat iets is wat ze allemaal op school hebben geleerd. Ook de Vlamingen. Het valt mij wel op dat de mensen hier vaak in het dialect blijven steken. Iets wat ik ook ken uit mijn jeugd toen ik nog in Limburg woonde. Ik zou bijna denken dat iemand zoals ik die zich alleen in het ABN verstaanbaar kan maken eigenlijk aanpassingsmoeilijkheden heeft en zelfs eigenlijk een vreemde taal spreekt. De omgekeerde wereld......

Chinese Wisdom

"Love is not about being together with a person forever,

it's about the moments that you shared"

Never be mine by Kate

November 6, 2006

I just watched the movie "The Lake House" yesterday
and I cried.

"How come two hearts so open, two tastes so similar and two feelings so alike can't be together."

It has a happy ending in the movie,
just like those typical American ones.

But you are not there.

I am , I won't deny, always a dreamer.

People always think I jump too far, but i am always proud to be one.

but now, even me myslef , oh no, look I did it again, sorry, its mysElf,

even I have the doubts to myself now.

You are so wonderful.

who will notice that I always spell "-self " wrong, always mess up with the l and e orders

who will play my songs over and over again when midnight and remember every single words in it

who will even dance to the soft folk songs i wrote

who will sing "Olive - You are not alone" with me

who will...

People asked me how could I wrote those songs, which are so sensitive.

I would just say i watched a touching movie.

but no.

It is for you, they are sensitive because of you, because you made me so.

But you are not there.

you are not there....

you are not there....

you are not there.....

You will never be here.

Ashley you are, 200%, so damn right.

I should make choices.

You have your own problems to deal with.

Youre not letting me in.

I got my own life to live as well.

I am not available for you all the time.

and you said "Don't neglect what you have to do, coz its important."

Yes you are right.

You are right from the start.

I couldnt change anything.

I couldn't make you forget about her.

I couldnt become 27.

Heart attack, I am not afraid of those

If I'm still in joking mood,

I would tell you that I'm willing to give up sashimi just for you.

I really want to hate you.

It is always Kate Bush "Never be mine" playing all night.

mijn kluis mijn huis.....

Bouw met je verbeeldingskracht een kluis in de wildernis,

eer je een huis bouwt binnen de stadsmuren,

want zoals je thuiskomt in de schemering,

zo behoren de zwerver in je de eeuwige verte en eenzaamheid toe.

Je huis is je grotere lichaam.

Het groeit in de zon,

slaapt in de stilte van de nacht en is niet zonder dromen.

Denk je dat je huis niet droomt en in zijn dromen de stad verlaat voor boschage en heuveltop?

Kahlil Gibran

Repost "The girl wasn't there"

As I was going up the stair,

I met a girl who wasn't there.

She wasn't there again today...

Oh how I wish she'd go away!

Once when she didn't visit me,

She wasn't as beautiful as can be,

Her unspoken words tricked my mind,

It wasn't illusion that made me blind!

The girl didn't love me and I did too,

She didn't enchant me like I would do,

She couldn't touch me with her cold,

Because she wasn't here like I've been told!

Now I look up again at the stair,

I've been a fool she is still not there,

I only wish I could ease my mind,

Where is this girl, where not to find?

Repost "Let's pretend"

Let's pretend, that we are still lovers,
let's pretend occupying these waiting chairs,
a foggy day in Paris, conversation without words,
laughing without sound, a kiss without tasting,
our hands feel without touching..... Let's pretend one more time.....

Repost "Lost"

From my old weblog reposted this text:

·What light is there to see, when darkness is blinding me·
·What music to follow, when silence is deafening me·

·What scents to sense, when the wind is fooling me·

·What warming love to feel, when cold is freezing my touch·

·Fear tricks my mind, lost I am in my world·

Music choice - Schiller (link)

"I feel you"

Loopje

Soms heb ik het gevoel dat het leven werkelijk een loopje met mij neemt. Ondanks alle wijsheid die ik er op los kan laten, of alle welgemeende adviezen e.d. Soms ben ik het totaal kwijt. Iedere keer weer gebeurtenissen waar ik voor voldongen feiten wordt gezet, zo onverwacht en ongewoon dat het mij niet gemakkelijk valt ze op te lossen. Eén van mijn kaarten zegt altijd, de zwaarste lessen wordt aan de beste studenten gegeven.... Nou dat is dan zeker waar. Blijvend zoeken naar het antwoord op mijn onopgeloste vragen, verblijf ik hoogachtend en dolend, was getekend, ikke.... pfffff

Wit

Ik heb papier in mijn handen ik wil het bedrukken. Het wit heeft geen betekenis en ergens heb je bij wit het gevoel dat het helemaal geen kleur is. Ik realiseerde mij op het moment dat ik dat papier bedruk, dat wit in die beeltenis ineens een belangrijke rol gaat spelen. Dat wit ineens wel een kleur wordt en onderdeel van meer. Ik vind dat een grappige gedachte.

Something funny

Mijn Weblog

Mijn weblog was altijd zwart en van eenvoud. Ik heb nu dit design genomen omdat ik dat zwarte donkere en eenvoudige achter mij wilde laten, maar ik wilde ook niet teveel afleiden van de posts. Net zoals mijn interieur. Nostalgisch en mannelijke kleuren, althans dit is zoals ik deze kleuren omschrijf. Na lang zoeken kwam uiteindelijk toch op 1 van de standaard designs van blogspot zelf. Dit biedt ook de mogelijkheid om gemakkelijk wat te wijzigen of iets toe te voegen, zonder dat ik xml foutmeldigen krijg.Of ik daarmee luchthartiger ben geworden? Geen idee. Meestal begin ik pas te schrijven vanuit pijn of verdriet. Het is mijn gevoel dat daar mijn creatieve kracht ligt opgesloten. Voor velen zal dat zwartgallig of zwaar op de hand overkomen. Het zij zo.

Nieuwe Werkelijkheid

Ik was het een beetje kwijt. Het schrijven. Daarbij mijn ergernis van het niet in staat zijn het probleem met Google op te lossen mijn oude weblog te verwijderen. In verschillende situaties heb ik gemerkt hoe dom amerikanen soms kunnen zijn. Enerzijds mij beleren over bepaalde fouten die ik misschien gemaakt zou kunnen hebben, tevens altijd weer verwijzend naar de FAQ pagina's die ik al lang had uitgespit, maar vooral de onwil om eens goed te lezen wat ik schrijf en wat ik vraag. Ik snap best wel dat er duizenden newbies en onwetenden zijn, en dat die soms misschien domme eenvoudige oplossingen over het hoofd zien. Maar dan nog, mijn ergernis over deze vervlakking door het massale kan ik niet onder stoelen of banken steken. Uitwijken naar een andere blog heb ik ook al geprobeerd. Als resultaat eindigend in een geplaveid kinderlijk plakboek met primaire kleuren en uiteindelijk geen enkele mogelijkheid om mijn blog op te leuken. Dus dan maar een nieuw account aanmaken, knarsentandend dat wel. Mijn oude weblog gearchiveerd zoals men bescreef in de FAQ pages, met als resultaat dat mijn PC iedere keer crashed als ik het zooitje open vanaf mijn harde schijf. Dus jammer genoeg niet in staat om voorgaande posts terug te plaatsen. Misschien mettertijd 1 voor 1, met de wetenschap dat ze niet meer gekoppeld zijn aan die bewuste datum van dat moment. Waardoor de betekenis ervan verloren gaat. Een aantal posts zijn ook pijnlijke herinneringen die vreemd genoeg niet meer eens herinneringen lijken. Hoe hard ik ook probeer, bepaalde dingen zijn gewoon uit mijn geheugen gewist. Ik weet dat ik ze meegemaakt heb, maar ik kan de persoon nog de situatie oproepen. Is dit een verdringing door een keuze die ik onderbewust gemaakt heb, of is het door het ritueel dat ik destijds in die bewuste nacht met volle maan heb uitgevoerd? Ik kan er geen antwoord op vinden. Erg vind ik het niet, vreemd wel. Ik heb nog nooit een situatie in mijn leven meegemaakt waarbij iets heftigs emotioneel, of een gebeurtenis die met passie gepaard ging totaal uit mijn geheugen is gewist.

Sinds mijn afzondering, deels door werk en mijn levensritme maar ook deels door de keuze ervoor, heb ik uitzonderlijke mensen ontmoet. Een paar virtueel dat wel. Eén van hun is Kate. Zij is een meisje van 18, leeft in Taipei in Taiwan, en is nog studente. Daarnaast werkt ze bij Starbucks in opleiding voor "Barista" en is ze een gepassioneerd songwriter annex musicus. Onze virtuele ontmoeting begon met de film "Le fabuleus destin de Amelie Poulin". Mijn lievelingsfilm. Voor de eerste keer hoorde ik iemand met zoveel passie en gevoel praten over deze film. Wat ik in deze film zie en hoe naadloos het aansluit bij mijn belevingswereld werden haarfijn en genuanceerd uit de doeken gedaan. Het was net of ik mijzelf hoorde praten. Het maakte een diepe indruk op mij. Door onze vele gesprekken was ik soms totaal kwijt dat Kate eigenlijk pas 18 is. Ik was altijd van mening dat leeftijd er niet veel toe doet. Maar soms is dat niet altijd zo. In het geval van Kate merk ik er niet zoveel van. Daarbij heeft ze een paar keer een spiegel voorgehouden over een bepaalde situatie waarover ik haar niets had verteld. En toch wist ze dat haarfijn bloot te leggen. Al die tijd verwonderde ik mij over die energie die ze heeft, de volwassenheid, maar ook haar bijzonder praktische benadering van het leven. Ze heeft een passie die eindeloos lijkt te zijn. Een passie die ik ook van mezelf ken. Maar er was iets meer waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Tot gisteren. Toen kwam de slag als bij heldere hemel. Kate had een hartaanval gehad. Ze was met vrienden naar dansevenement gegaan en had op de dansvloer een aanval gekregen. Haar beste vriendin was er gelukkig bij en wist waar haar medicijn was. Later toen ze steun zocht heeft ze me vanuit het ziekenhuis vanuit Taipei gebeld. Helaas was ik er niet om de telefoon aan te nemen. Ze heeft mij haar geheim van haar conditie nu verteld. Ze was bang dat ik alleen maar medelijden zou hebben. Ergens had ik al een diep respect voor haar, dat respect is alleen maar groter geworden. Het is de derde aanval in haar leven. En ze leeft met de wetenschap dat het ooit eens fataal zou kunnen zijn. Juist dat geeft haar de kracht om de dingen te doen die ze doet. De dingen te beleven met een onbegrensde begeerte naar meer. Haar honger naar kennis. Haar stimulans voor muziek maken en schrijven. Ze noemt mij haar muze en ik voel me zo nederig maar ook vereerd. Ergens voelde ik altijd een aantrekkingskracht tot magie en spirituele zaken. Maar het praktisch realisme van Kate heeft mij op een aantal zaken een totaal andere kijk gegeven. Haar benadering van het leven en andere emtionele zaken is erg verfrissend en het is een genot hierin te mogen delen. Ik heb ontdekt dat er wel degelijk liefdevolle ontmoetingen en acceptaties bestaan. Ik zie nu alleen dat ze zeldzaam zijn. En zoals altijd komen ze altijd onverwacht en onaangekondigd.