Wat was er eerder, ik singel, of het internet? Ik twijfel en vandaar dat ik "en/of" in mijn titel heb staan. Laat ik bij het begin beginnen.
Ongeveer 6 jaar geleden ben ik gescheiden. Het verhaal daaromtrent doet er niet zoveel toe. Ik kom echter op deze ogenschijnlijk belangloze mededeling wat later in dit verhaal terug. Wat echter wel belangrijk is om te vermelden, is dat ik altijd een enorme nieuwsgierigheid aan de dag heb gelegd voor nieuwigheden in techniek, met daarbij vooral veel interesse voor elektronica in het algemeen en elektronica die ons laat communiceren. Mijn interesse is niet zozeer van een gadget-gehalte maar meer de nieuwsgierigheid naar de werking ervan. Als kind haalde ik al menig apparaat uit elkaar om te zien wat er van binnen zat om het daarna weer keurig netjes in elkaar te zetten, zonder dat de werking ervan verloren ging. Ik heb zodoende ook verschillende huishoudelijke apparaten van mijn moeder kunnen repareren. Dat brengt mij bij Internet. Ik weet nog dat ik aan het sleutelen was aan mijn Harley in de schuur en ik luisterde altijd naar de VPRO. Regelmatig hoorde ik de kreet "Internet" vallen en als men meer informatie wilde over een bepaald VPRO programma dan zei de stem op de radio: ha-tee-tee-pee-dubbele-punt-slash-slash-wee-wee-wee-punt-vpro-etc. Het is het jaar 1994. In 1993 was voor het eerst een grafische webbrowser gelanceerd en langzaam begon Internet onder de aandacht te komen van het gewone volk. Mijn achtergrond als verbindingsspecialist bij de Landmacht zat mij nog steeds in het bloed en ik moest en zou weten wat dit nu voor iets was. Het zou nog een jaar duren. In 1995 was Planet Internet zo'n beetje de eerste provider in Nederland. Ik werd meteen abonnee. Ik zal verder achterwege laten hoe het internet er toen uitzag, en hoe primitief je met een 14K4 modempje inbelde, maar ik kan me de spanning nog herinneren van de eerste keer. Het besef hebben dat je ergens op een hostcomputer in de wereld aan het rondneuzen was. Met verschillende programma's zoals Gopher, Netscape Navigator en nog diverse andere programma's voor het lezen van nieuwsgroepen en mail. Microsoft was toen in geen velden of wegen te bekennen. Maar hoe het ook zij, ondanks dat ik enthousiast en onophoudelijk bezig kon zijn met internet en ontdekken ervan, was er altijd een factor die mij van enige realiteitszin doordrongen hield en dat was mijn vrouw. Harriëtte vond het leuk van mijn ontdekkingen te vernemen maar daar hield het mee op, zij zorgde ervoor dat ik op tijd in mijn bedje lag en dat we ook onze andere dingen deden.
Toen was er de scheiding en ja, daar zit je dan ineens alleen thuis. Na 21 jaar relatie was ik nog nooit alleen geweest, en emotioneel was ik ook niet in staat om maar even de deur uit te lopen om mij onder de mensen te begeven. Ik verzamelde veel films of was bezig met mijn hobby’s gerelateerd aan de PC. En daar hoorde internet ook bij. Tot dan toe had ik nog nooit serieus gechat. Ik had wel een paar vrienden eens een keer via ICQ gesproken en dat vond ik al heel wat. Verder bleef het bij e-mailen. Tot die regenachtige zondag ergens in maart 2001. Ik had een webcam in de kast liggen die het nooit goed had gedaan, maar sinds ik Windows XP had geïnstalleerd zou het wel eens dit keer goed kunnen gaan. Ik trok mijn stoute schoenen aan en voila het ding werkte en ik kon iets nieuws ontdekken. Na een middag en avond er mee spelen ontmoette ik Giulia op het internet. Ik was ondersteboven van haar en zij van mij. 4 jaar heeft onze relatie geduurd.
En hiermee werd het autistische fenomeen geboren. Aangezien zij in Boekarest woont, verliep onze communicatie veelal over internet. En langzamerhand sloop het erin dat ik hele avonden en soms zelfs nachten verbracht achter de PC. We aten samen, we dronken samen, we keken samen TV, ieder naar zijn eigen kanaal. We knutselden achter de PC met urenlang de webcam open voor het gevoel van samenzijn. En hier begon mijn serieuze probleem te groeien. Ik kan niet precies zeggen of het bijvoorbeeld voor haar zo was, maar ik weet wel dat onze relatie ook problemen heeft ondervonden door de het internet. Zoals ik het zelf ondervind en zie ben ik de gesprekken die ik bijvoorbeeld met haar had in mijn hoofd gaan afspelen, waardoor zij eigenlijk ik werd. Meer en meer maakte de ander persoon plaats voor het gevoel van monologen met mijzelf. Aangezien tekst maar 5% van onze communicatie is werd het voor mij desastreus. Ik kon de ander niet meer invoelen, haar of zijn energie, de non-verbale signalen, de ogen die zoveel zeggen, de intonatie en de wijze waarop iets gezegd wordt. Het was er niet en het was ook niet mogelijk dat op de één of andere manier te vervangen. Bovendien was er nog geen Skype of MSN met audio. (Dit toont ook maar weer eens aan hoe snel wij ons een techniek eigen maken en het gevoel hebben dat het nooit anders was).
Tegen de tijd dat onze relatie stuk ging, was ik dusdanig geconditioneerd dat ik mijn vrije tijd alleen maar achter de PC doorbreng. Inmiddels was ik ook verhuisd naar België wat mij alleen maar nog meer in een isolement bracht. Het is niet gemakkelijk als Nederlander contact te maken met mensen hier. Dus alleen en geïsoleerd en voor een groot deel ook geen zin anderen te ontmoeten werd mijn PC en daarmee Internet een belangrijke levensmetgezel. Het Internet brengt mij veel. Nieuws, contacten met mensen all over the world, communicatie, vriendschappen, film, radio, muziek, fotografie, geschiedenis, verhalen, ideeën, inspiratie, liefde, sex, filosofie, pornografie, kennis, wijsheid, eigenwijsheid, dates, ontspanning en inspanning. Het Internet vervangt alles wat het niet zou mogen vervangen. In september vorig jaar verloor ik mijn baan, daarmee was het hek van de dam. Hoeveel uur ik doorbreng hier? Only God Knows, want ik weet het niet. Het ergste is dat ik min of meer langzamerhand ook gedwongen wordt. In de kranten vindt men niet zoveel vacatures meer, nee, hiervoor ben je op het internet aangewezen. En hier zie je ook meteen wat er langzamerhand gebeurd. Werkgevers, recruiters, arbeidsbureaus ondervinden een overkill van sollicitatie mails. Zelf weet ik niet meer qua vorm en inhoud hoe ik dien te communiceren. Vaak wordt er gebruik gemaakt van kant-en-klare invulformulieren wat geen ruimte laat voor mij als individu. De stroom informatie echter voor de ontvanger moet overweldigend zijn hoe maak je in godsnaam nog onderscheid. Zo geldt het voor mij als ik vacatures zie. Ze zien er allemaal hetzelfde uit, de vormgeving en opzet van een advertentie kon mij voorheen in een krant een bepaald gevoel geven. Nu? Ik voel niets, voor mij is het een brij van informatie die moeilijk te verwerken valt.
Hiermee kom ik op het punt van wat ik noem Nieuw Autisme. Ik bemerk bij mezelf langzamerhand de onmogelijkheid om nog met mensen om te gaan. Het wordt steeds lastiger en het ongeduld neemt steeds meer toe. Op Internet klik je iemand gewoon weg. In het echte leven niet. Daar moet je rekening houden met gevoelens, huilbuien, emoties en andere aanverwante zaken. Op internet voel je niets, iemand kan zeggen dat het pijn doet, maar ja, je ziet het niet, dus wat maakt het uit. Mijn gevoel en invoelingsvermogen raakten steeds meer op de achtergrond en mijn hoofd en denken wordt steeds belangrijker. En hier mee is mijn eigen ondergang eigenlijk bezegeld. Ik vind steeds minder aansluiting met de werkelijkheid aangezien ik de werkelijkheid gefilterd vanachter mijn PC ervaar, ik hoef er niet voor naar buiten. Als ik wil kan ik zelfs boodschappen laten bezorgen. Ik zie mijzelf daarmee als voorbeeld hoe het ons mensheid zal vergaan in de toekomst. Ik raak steeds meer verwijderd van mijn zijn doordat ik het isolement verkies, wat gemakkelijker is, en Internet gebruik om de leegte te vullen. De generaties na mij, zullen zij zich met dit fenomeen kunnen meten en een manier vinden deze evolutie het hoofd te bieden? Er zijn zoveel aanwijzingen dat het mis gaat, ik zie het bij mijzelf. Er zijn mensen die gewelddadig zijn omdat ze dat op hun computer ook kunnen zijn. Voor hen geen verschil met realiteit. Daar waar we zoveel mogelijk afschuwelijke beelden proberen te vermijden in het nieuws liggen ze voor het oprapen op Internet. Daar waar we zoveel praten over sexualiteit en het verschil tussen de sexen, liggen de pornografische plaatjes voor het oprapen, hierdoor kan bij de jeugd de gedachte ontstaan dat de manier is hoe men elkaar lief moet hebben. Daar waar wij in ons dagelijks leven ons niet zo snel tot een vreemde zullen wenden om hem idioot te noemen gebeurd dat met het grootste gemak op internet.
Als ik het proces bij mezelf zo gade sla, dan word ik bang, bang voor wat er gaat gebeuren met de volgende generaties. Bang dat wij mensen ons menszijn verliezen. Bang voor wat we onszelf en anderen aan gaan doen. In ieder geval is het voor mij tijd het tij te keren......
