Kerst het meest treurige feest.

Ik heb het nooit zo goed begrepen, maar voor mij was Kerst altijd een diep treurig feest. Niet altijd, niet toen ik nog een kleine jongen was en niets van grote-mensen-dingen afwist. Niet toen mijn opa nog leefde en met vredig lieve dominantie de emoties van de familieleden in toom wist te houden. Alleen al zijn aanwezigheid daarvoor was genoeg. Kerst is het feest dat ik meer dan 10 jaar listig wist te vermijden.

Mijn oma is een mensje van de dag geworden en alleen voor haar ga ik de kwelling met open vizier aan. Dit jaar zouden we wat vroeger van start gaan dus ik had gezegd om een uur of 5 s'avonds te arriveren. Thuis was ik mezelf verbluffend aan het tegenwerken en aan het treuzelkonten. Op de bijna verlaten snelweg ging mijn voiture ook al niet harder dan 120. Ik weet het, op het onbewuste niveau wilde ik het liefst thuisblijven, alleen met mijn katten en een steen op mijn hart. Maar ik had de moed niet. Een anderhalve uur later en een half uur te laat, druk ik de deurbel en na wat gestommel doet mijn moeder open. "aan de deur wordt niet gekocht" is haar opmerking. Nieuw is haar grap niet en nog minder leuk. Mijn moeder noemt dat humor, ik noem dat bitterheid. Ik kom binnen met de kadootjes onder de arm en zie tot mijn verbazing dat iedereen al aan het uitbuiken is. "je zou toch om vijf uur hier zijn" klinkt het verontschuldigend. Ik mompel nog iets van een mobiele telefoon en waarom men dan niet even belt en snel langs de volle tafel de serre in om mijn jas af te leggen. Bij mezelf vraag ik me af hoe het mogelijk is dat je om 5 uur afspreekt en dat er meteen ook om 5 uur gegeten moet worden. Ik begin met het begroeten van de nieuw vrijer van mijn zusje. Nerveus lacht hij me toe. Voor hem ben ik de messias die hem uit het spervuur van "humor" van mijn moeder houdt. Ik knuffel mijn oma geef mijn moeder een vluchtige kus en negeer haar vriend. Schijnbaar heeft hij instructies gekregen en pakt meteen zijn spullen om te vertrekken. Ik schuif aan en krijg meteen een vol bord eten. Mijn moeder begint meteen met een paar grappen over "Wim" de nieuwe vrijer van mijn zus. Hij draait ongemakkelijk op zijn stoel. Ik knipoog naar hem en maak een paar snedige opmerkingen richting mijn moeder. Zo de toon is gezet. Ik weet hoe ze normaal als een locomotief met haar cynisme iemand neerwalst, en ik kan me alleen maar voorstellen wat hij heeft moeten doormaken de afgelopen maanden.

Na het eten wordt mijn neefje wakker en springt als een bezetene op me, hij geeft me een warme knuffel waar ik helemaal van smelt. Ik fluister hem in zijn oortje dat zijn oom een paar heel mooie kadootjes heeft meegebracht. We zitten inmiddels met zijn allen in de woonkamer. De TV aan (gelukkig). Ik heb een hekel aan TV maar alleen op Kerstavond is het een bondgenoot. Ik schakel in mijn selectieve doofheidsmodus en staar onbewogen naar de bewegende beelden. Ondertussen begint mijn moeder alle verhalen uit het verleden op te rakelen. De nieuwe vrijer van mijn zus is de pineut. Onzeker en verlegen als hij is, is hij een gemakkelijk slachtoffer. Hij zit ook in een ongemakkelijke positie aangezien hij de TV niet kan zien. Hij kan alleen maar in de richting van mijn moeder kijken en daarmee is zijn lot bezegelt. Ik wist dit van te voren en koos zorgvuldig mijn plek uit. Ik besef ineens dat het de plek van mijn opa is en gniffel van binnen. Ik herinner mij ineens dat hij ook altijd voor "doof" speelde. De avond gaat snel voorbij dankzij de inhoudsloze tv-programma's met hoog entertainmentsgehalte. Het is tijd voor mijn zus om te gaan. Ik neem snel afscheid van mijn neefje en ze zijn weg. Ik sip een beetje aan de punch. Ik zit nu alleen met mijn omaatje en mijn moeder. Ai het is moelijk om haar nu nog te negeren. Ze praat nog over ditjes en datjes en zegt ineens: "Ik wil jou andere zus onterven". Ik schrik op. Ze noemt nooit haar naam. Ik had veel verwacht maar niet zo'n onderwerp op Kerstavond. Ik weet even een moment niet wat te zeggen. Ik begin over verdraagzaamheid en over stappen die haast omonkeerbaar lijken, over misverstanden en wijsheid en er nog eens goed over na te denken. Ik zie het gezicht van mijn moeder verharden. Ze begint over haar pijn over haar leven en haar eeuwige slachtofferrol. Ik sta op en ga naar het toilet. Even rust, even een vlucht. Ik kom terug en zeg hardop, "het is al laat en ik moet nog een eindje sturen". Ik pak mijn jas en geef mijn oma nog een warme knuffel. Al die tijd heeft ze stil gezeten en weinig gezegd. Ze wisselde af en toe een lieve lach naar me uit. Sinds mijn opa in haar armen stierf zit ze in een soort van emotionele dementie. Ik voel een traan opkomen. Gehaast pak ik mijn tas en geef mijn moeder gauw een kus. Ik draai de straat uit met Brian Ferry op de achtegrond, slave to love....

empty

I stare at the empty screen. My heart feels like there is a rock resting on it. I try to understand the situation. Why things escalate. I have many why's. I have no answers. I had the trust that things are ok. That I don't have to worry about this special relation I feel. But I guess that I am to much of a dreamer. And didn't see the dark clouds gathering. I thought we have the ultimate relation. That we are so much alike that not much needed to be said to understand. But also in this I was wrong. I wanted to believe to much it is like I thought it is. But the truth hurts. I guess I created my own reality. There is so much love running thru my vains. But the love is not received, not recognized. Maybe it's to hard on this distance, maybe it's impossible. I thought our love would cross this distance and make us strong for the difficulte times we would face. Now I feel like a small baby. There is no one to cover me. No one to hold me. I am alone like I was before. I just wanted to live an breath. Not wait untill the certain day. I wanted to explore and experience and share my adventures with my love. To give content to our conversations, exchanging our stories so that we are able to let the fire keep on burning. Now I am afraid the fired died. Not in me. I will always love her. But I guess for somebody else this is just hollow words. I am not capable to put in words what I feel. I am not capable coz it's words where I would wish to make her feel, by touch, kiss, embracing and making love. But all this is impossible for now. I feel cold, emtpy and vulnerable. I feel once more thrown in a black pit. I am not sure if I can get out on own strength. I guess I have no other option. I lost my trust that love is possible in this world. I only had my share of impossibilities.......

België

Hier ben ik komen wonen, omdat ik Nederland niet meer kon uitstaan. De haat werd groter dan de liefde. Het is nooit mijn land geweest doordat het altijd vreemd voor me was. Dit door de mix van Indisch, Nederlands, Noord-Holland en Limburgs bloed. Ik was vlees nog vis voor de anderen. Ik ondervond al op jonge leeftijd de "tolerante" houding van Nederlanders t.a.v. Nederlanders met een gemengde afkomst. Het maakte mij ontheemd maar het maakt ook een wereldburger van me. En op een dag was de maat vol. De schijnheiligheid en te foute tolerantie, ik vertrok naar een land dat vooral niet schijnheilig is en vooral niet tolerant. Het Goede doel had mijn geïnspireerd. Hier als vreemdeling tussen vreemdelingen voel ik mij thuis. Misschien soms geïsoleerd, maar er zijn andere wegen om dat isolement niet te voelen. Voor mij is dat vooral fotografie. Maar nu, politieke crisis in België. Walen kunnen niet meer met de Vlamingen maar misschien nog meer dat de Vlamingen niet meer met de Walen kunnen. Althans dat is wat de politici en sommige populisten ons willen laten geloven. De gewone Vlaming wil nog steeds een heerlijke petite Jambonneau eten in de Ardennen, en de Waal wil ook graag een dagje verdwalen in Antwerpen. Maar wat nu. Er wordt al geroepen om de Vlamingen aan te laten sluiten met Nederland. En dat is het punt. Dat is mijn grootste angst. Het schrikt mij af. Ik begin al naarstig te zoeken op internet bij makelaars naar vervallen boerderijtjes in de Arndennen. Mijn koffers staan al bijna gepakt. Het schrikbeeld spookt door mijn hoofd die schijnheilige kop van Balkenende te moeten aanschouwen als mijn nieuwe premier, Wilders met zijn knettergek geraas in de 2de kamer. Rita Verdonk met haar zieke beeldspraak over de "gewone" nederlander en haar "duidelijke" taal. Nee ik wil liever Leterme die het volkslied niet kent. De stoethaspels en de loosers in de Belgische politiek. Laat mij alsjeblieft hier zijn, rustig ver weg van het gekonkel van Nederland. Ik voel me juist zo goed in deze geordende chaos. Deze Nederlander zegt: Laat België alsjeblieft voortbestaan........

Overgave!

Ik was 14 toen ik een stukje las. Het was een vodje papier met gekopieerde tekst. Ik weet niet meer waar het vandaan kwam en hoe het in mijn bezit was gekomen. Maar ik weet nog hoe ik het rode wangetjes las. Het was een korte beschrijving van het verhaal van O, oftewel Histoire d'O. Het fascineerde mij. Waarom het dat toen deed weet ik niet, maar ik was er nieuwsgierig naar, bijna obsessief. Het verhaal prikkelde mijn diepste fantasiën. Het heeft mij nooit meer losgelaten.

Vandaag, ik was voor zaken in Brussel. Voor de lunch liet ik mijzelf verleiden even een passend koffietentje te vinden. Arcadi op de hoek van de Arenbergstraat en de Koningsgalerij. Une Tarte citron de merengue met een petite espresso. Na de lunch liep ik de Koningsgalerij in. Ik slenterde wat rond en hield op een gegeven moment halt voor een DVD/DC winkel. Wat mij opviel was de hoeveelheid aan Film Noir die de etalage sierden. Als een magneet werd ik naar binnen getrokken. Ik zocht eigenlijk de film Angel-A van Luc Besson die om onduidelijke redenen nooit in België of Nederland in de bioscoop is verschenen. Ik blijf als versteend staan bij een aantal DVD hoezen van Fellini. Daar stond hij dan de lang gezochte en vaak vergeten obsessie. Histoire d'O. Ik pak snel de verpakking en haast me naar de kassa. Ik bedacht me dat ik ook nog die andere film zocht. "Je cherchez un film de Luc Besson, Angel-A" vraag ik aan de verkoper. "Oui, au premier étage". Ik loop naar boven en vind al snel de film. Hij is ook nog afgeprijst wat een geluk.

Thuisgekomen speel ik met de dvd hoes in mijn handen. Zal ik gaan kijken. Zal ik teleurgesteld zijn? Ik besluit om de film op te zetten. Ik gooi alle verwachtingen overboord. Tenslotte is het een film uit 1975. Gekluisterd zit ik aan mijn scherm. Het beeld doet pijn aan mijn ogen van de hoeveelheid softfocus. De muziek is net zo vaag als bij Emanuelle. En de hoeveelheid erotiek verbleekt bij het sexuele geweld van heden ten dage. Eigenlijk is het een slap verhaal, wat alleen in die tijd een schokgolf teweeg bracht. Maar toch.

Het is het onderliggende gevoel wat mij raakt. En ineens besef ik waar het om gaat. Ik heb altijd een buitengewoon grote interesse gehad in het spel van dominantie en onderwerping. Vanuit dezelfde interesse observeerde ik ook BDSM. Het kon mij echter nooit helemaal bekoren. Ik begreep de mensen die het toepassen niet, ik begreep hun motivatie niet. Het bleef altijd bij iets van vernedering, overheersing, onderwerping, iets fysieks iets pijnlijks.

Deze film echter toonde me de ware aard achter al dit al, en ineens besefte ik dat al die mensen die met BDSM bezig zijn de plank volledig misslaan. Het gaat niet om onderwerping het gaat om overgave. De ultieme liefde voelen voor iemand en jezelf daarin volledig overgeven. En dat is meteen waar het in onze maatschappij aan ontbreekt. Overgave! We zitten vol verwachtingen, we hebben onze lijstjes klaar. We hebben zoveel teleurstellingen meegemaakt en stellen onze volgende ex alweer danig op de proef. Zij/hij krijgt te maken met alles wat haar/zijn voorgang(st)er heeft misdaan. We leven met angsten, we laten niet los. We willen vooral niet kwetsbaar zijn. Het internet is daarbij het ultieme middel geworden om al zappend van contact naar contact te springen. 1 verkeerd woord en met een druk op de knop geblokeerd, gewist of genegeerd, net zoals hier op Happy. We consumeren het contact met anderen zoals we mcnuggets consumeren.

Maar wat is nu de wezenlijk essentie van de Liefde? Zelfs de universele liefde? De essentie is de kracht om jezelf eraan over te geven. Je over te geven aan die persoon. Willoos en kwetsbaar, in een staat van je mag doen met me wat je wilt. Ik heb altijd de vrijheid om te gaan. Maar ik ben van jou en zolang ik daar voor kies mag je dat met mij doen. In het geval van "Histoire d'O" is het vooral ook iets fysieks en sexueels, het gaat om de ultieme liefde en daarvoor alles te doorstaan.

Ik geloof dat alleen door deze overgave we onszelf kunnen genezen en de weg naar onszelf hervinden. Ik geloof dat de overgave aan de liefde van iemand we ons ook overgeven aan het leven en het leven weer te voelen zoals het bedoeld is.